امروز 23 اسد سال 1392 است . 17 اسد سال 1377 بود که طالبان درمزارشریف دست به کشتارهزاران تن ازمردم بی دفاع و بی گناه زدند.طالبان به محض ورود به مزارشریف درهرکوچه وخیابان به خانه های مرم بی دفاع و بی گناه رفتند و مردان ،زنان،اطفال معصوم،و پیرمردان رابه آتش رگباربستند.گفته می شود که دراین فاجعه نزدیک به 8000 نفر جام شهادت نوشیدند. من به عنوان شاهد این دوره تلخ ،این عمل وحشیانه طالبان را تقبیح میکنم و به روح آن شهدای بزرگ و بیگناه صلوات می فرستم.دلم می خواهد بیشتر بنویسم ولی نمی دانم ازکجاشروع کنم. و به کجا ختم کنم. به یاد آهنگی ازداریوش افتادم که میگه :
چشم من بیامنو یاری کن/ گونه هامون خشکیده شد،کاری کن غیرگریه مگه کاری میشه کرد؟ کاری ازمانمیاد،زاری بکن
اون که رفته،دیگه هیچ وقتت نمیاد،تاقیامت دل من گریه می خواد هرچی دریا ،روزمین داره خدا،باتموم ابرهای آسمونا
کاشکی مینداخت همه را به چشم من، تا چشام به حال من گریه کنن.
قصه گذشته های خوب من،خیلی زودمثل یک خواب تموم شدن، حالابایدسرروزانوبزاریم، تاقیامت اشک حسرت بباریم
دل هیچ کس مثل من غم نداره، مثل من غریب وماتم نداره حالا که گریه دوای دردمه،چرا چشمام اشکشون ،کم میاره
خورشید روشن مارودزدیدند، زیراون ابرهای سنگین کشیدند همه جا رنگ سیاه ماتمه ،فرصت موندمون خیلی کمه
سرنوشت ،چشاش کوره نمی بینه ،زخم خنجرش می مونه تو سینه لب ها بسته،سینه غرق خون، قصه موندن آدم همینه
اون که رفته ،دیگه هیچ وقتت نمیاد تاقیامت دل من گریه می خواد
چشم من بیامنو یاری کن/ گونه هامون خشکیده شد،کاری کن غیرگریه مگه کاری میشه کرد؟ کاری ازمانمیاد،زاری بکن
اون که رفته،دیگه هیچ وقتت نمیاد،تاقیامت دل من گریه می خواد هرچی دریا ،روزمین داره خدا،باتموم ابرهای آسمونا
کاشکی مینداخت همه را به چشم من، تا چشام به حال من گریه کنن.
قصه گذشته های خوب من،خیلی زودمثل یک خواب تموم شدن، حالابایدسرروزانوبزاریم، تاقیامت اشک حسرت بباریم
دل هیچ کس مثل من غم نداره، مثل من غریب وماتم نداره حالا که گریه دوای دردمه،چرا چشمام اشکشون ،کم میاره
خورشید روشن مارودزدیدند، زیراون ابرهای سنگین کشیدند همه جا رنگ سیاه ماتمه ،فرصت موندمون خیلی کمه
سرنوشت ،چشاش کوره نمی بینه ،زخم خنجرش می مونه تو سینه لب ها بسته،سینه غرق خون، قصه موندن آدم همینه
اون که رفته ،دیگه هیچ وقتت نمیاد تاقیامت دل من گریه می خواد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر