یکی ازمحصلین دارالمعلیمن (تربیه معلم) بامیان، می گوید که هم صنفی اش که دختری جوان است ،ازمدتی به این سو ناپدید شده است. وی که بخاطر گذشتاندن تعطیلات روزهای عید قربان که معمولا دربامیان و آن هم برای کارهای دولتی یک هفته قبل ازعید و یک هفته بعدازآن هم به حساب عید می آید،همراه تنی چند ازدوستانش به کابل می رود .به محض ورود به کابل هریک ازدوستان به خانه اقوام می روند و مثل این که این دخترخانم هم برای یکی ازاقوام زنگ می زند ومنتظر آمدنش می شود. ازآن لحظه تا حال تلفنش خاموش و ازاو خبری نیست. خانواده او که دریکی ازولسوالیهای دوردست ولایت بامیان زندکی میکند تا حال این واقعه راازنظرمردم پنهان کرده اند و به مقامات دولتی هم گزارش نکرده اند.مادرپیرش باشنیدن این خبردچارمریضی شدیدی شده است .که مشکل دیگری برمشکلات این خانواده افزوده است. دیروز کلیپی که درآن زن جوانی به اسم شکیلادرشهر پلخمری ولایت بغلان ،که توسط شوهرش ابتدا لت وکوب و بعدا مورد اصابت فیر مرمی تفنگ چره ای قرارمی گیرد،و نصف صورت و چشم خودرا ازدست می دهد را دیدم.متاثرشدم می خواهم که دیگر به این طوراخبار واین طورکلیپ ها را نبینم ولی مگرمی شود که ازواقعیت فرارکرد؟ این طوروقایع برای خانمها مخصوصآ امسال به طورچشمگیری افزایش یافته است . این همه فعالین حقوق بشر و این همه مدافعین حقوق زن و فعالین جامعه مدنی درکجایند وچرا نمی توانند جلوی این همه ستم و بدرفتاری و انسان کشی را بگیرند . سالانه صدها هزاردلار صرف این طور کارها و برگزاری ورکشاپهایی به این منظورمی شود ولی کمترفایده ای دارد. آیا به راستی چطور می توان به این مشکل بس بزرگ ،فایق آمد..وقتی که این همه خبرهای ناگوارازخواهران و دختران ومادرانمان را ازسراسروطنم می شنوم ، این سوالم خودبخود جواب داده می شود که چرا با به دنیا آمدن طفل پسر،خانواده ها خوشحال میشوند. البته منظورم این نیست که گویا خدای ناکرده پسران ازدختران بهترند. ولی خواستم دردی ازصدهادرد درمیان جامعه خود را بگویم... به امید روزی که دیگرشاهد زجروستم خواهران خود درهیچ جای دنیا مخصوصا دروطن مان نباشیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر