حسین
را که تازه عروسی کرده بود، را ازخانه بیرون کشیدند،و درپشت سرخانه شان به گلوله بستند،
بعدازرفتن طالبان، پدرومادربادستان لرزیده ، جسد بی جان حسین را درون حویلی آوردند،و
دفن کردند، بعدازآن هرگروهی ازطالبان که می آمد، پدرجسین را مجبور به کندن قبرحسین
می کردند، و می گفتند که حتما سلاح رادراین جا خاک کرده ای ، یک بار نه دوبار نه سه
بارنه، بلکه بیشتر ازده بارپدرحسین درحالیکه با قنداق تفنگ به سرورویش وارد می شد،قبر
حسین جوانش را بازمیکرد و برای طالبان نشان می داد ،و بعد ازآن بود که طالبان حویلی
آنها را ترک می کردند، بعدازگذشت یک سال این پدرحسین بود که توانست جسد جوانش را ازحیاط
خانه شان بیرون کرده و به قبرستان اصلی محل دفن کند، این یکی ازواقعیت هایی بود که
در17 اسد سال 77 درمزارشریف کارته نورخدا، اتفاق افتاده بود، بعد ازگذشت چندماهی، پسر
حسین به دنیا آمد، و نام اورا حسین گذاشتند. حسین با کراچی ای که داشت، تنها نان آور
خانه شان بود، سالروز 17 اسد 77 و شهید شدن بیش از12000 نفرازمردم بی گناه مزارشریف،
برهمه مردم افغانستان، تسلیت باد، و به روح این شهیدان، فاتحه می فرستیم و لعنت بر مسببین این جنایات
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر